Środki trwałe czy koszty zużycia?

Opierając się na przepisach ustawy o rachunkowości, jednostki przyjmują zazwyczaj pewien określony wartościowo próg (opisując go w polityce biura rachunkowego w Świebodzinie), poniżej którego dany zasób majątkowy – pomimo tego, że spełnia wszystkie warunki ustawowej definicji środków trwałych – w momencie oddania go do używania jest odpisywany w ciężar kosztów zużycia materiałów. Jako przykład tego rodzaju składników majątkowych można podać niektóre przyrządy biurowe, których cena jest minimalna, zaś okres użytkowania może przekraczać jeden rok. Korzystając z uproszczeń zapisanych w ustawie, można postępować w inny sposób, tj. uznać takie składniki majątku za środki trwałe i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. Należy jednak wziąć pod uwagę, że fakt uznania ich za środki trwałe powoduje więcej komplikacji niż w przypadku rozwiązania pierwszego. Drugie rozwiązanie wymaga od działu księgowego jednostki wprowadzenia tego rodzaju zasobów majątkowych na listę środków trwałych oraz objęcia ich okresową inwentaryzacją, mimo że będą one składnikami majątku zamortyzowanymi w 100%, a zatem ich wartość bilansowa będzie równa zeru. Wyksięgowanie z ewidencji środków trwałych będzie się mogło odbyć dopiero w momencie faktycznego zaprzestania używania (wycofania z używania) bądź stwierdzenia niedoboru takich składników majątku.